In de vorige blog heb je iets meer over mij persoonlijk kunnen lezen. Bijvoorbeeld dat ik het enorm belangrijk vind om zo nu en dan even helemaal op mezelf te zijn, of iets te doen wat écht voor mij alleen is. Waar ik zo nu en dan echt wel mee worstel is het schuldgevoel dat ik als moeder heb. Ik voel me soms schuldig omdat ik die tijd niet kan besteden om met mijn gezin, mijn kinderen door te brengen. Omdat ik weet dat veel meer vrouwen, moeders, hiermee strugglen, deel ik vandaag hoe ik daarmee om ga.
Liever luisteren naar mijn verhaal dan lezen?
Luister dan de podcast. ‘Hoe ga je om met het schuldgevoel als moeder?’
Nu denk ik dat velen onder ons zichzelf bestempelen als druk. Ik denk oprecht dat we het tegenwoordig ook drukker hebben dan voorheen. Vanuit een bepaalde sociale druk bestaan er veel verwachtingen. En als je net als ik een beetje perfectionistisch bent, wil je graag aan al deze verwachtingen kunnen voldoen, het liefst ook nog eens heel erg goed. Hoe vaak ik ook tegen mezelf zeg dat ik best nee kan zeggen en dat het allemaal niet perfect hoeft te zijn, toch betrap ik mezelf er regelmatig nog op dat ik er nog wordt ingetrokken. En dan zit je bijvoorbeeld toch om 23.00 uur ’s avonds nog 30 pokemon-traktaties te maken voor je zoontje haha.
Natuurlijk heb je een keuze om je wel of niet te laten leiden door je drukke bestaan. Ik ben er ook van overtuigd dat we allemaal zelf een keuze hebben hoe we ons leven inrichten. Er zijn altijd verplichtingen waar we niet onder uit kunnen, maar het merendeel van ons leven richten we zelf in, of laten we gebeuren. Ik ben er zelf heel erg goed in om alles naar me toe te trekken en vervolgens chagrijnig te worden omdat ik alles alleen moet doen. Heb ik het dan druk? Ja! Moet ik alles alleen oplossen? Nee! Maar het begint ook hier weer allemaal bij mezelf. We zijn nooit uitgeleerd blijkt maar weer.
Hoe ik dan toch zorg dat ik niet ten onder ga in de drukte van het leven? Ik kies regelmatig heel bewust voor mezelf. Hoe ik dat doe kan er op verschillende manieren uitzien. Ik ga bijvoorbeeld sowieso 2 avonden sporten per week, goed voor mijn lijf, goed voor mijn hoofd. Als het lukt ga ik in het weekend vaak even alleen wandelen of weg met de sportfiets. Meestal 2-3 uur ben ik dan wel onderweg. We stemmen thuis af of het haalbaar is, soms al de dag van te voren. Willen we allebei iets alleen doen, dan stemmen we even de tijden met elkaar af. Daar komen we meestal wel uit. Wat ik bijvoorbeeld ook doe is 2of 3x per jaar een weekend weg zonder mijn gezin. Meestal met vriendinnen of mijn zus. En ik volg momenteel een opleiding waarbij ik elke maand een vrijdagavond en hele zaterdag (met overnachting) weg ben van huis. En als ik het zo opnoem denk ik ook; wow je doet eigenlijk best veel ‘alleen’. Misschien denk jij dat nu ook wel.
Natuurlijk is dit een proces wat in de jaren is gegroeid. Zeker toen de kinderen nog heel klein waren vond ik het lastig om lang van ze weg te zijn. Dat heb ik dus ook echt niet veel gedaan. Maar toen lag het vooral bij mezelf, dat ik die kleintjes zo mis, als ik niet bij ze was. Nu is daar iets heel anders voor in de plek gekomen. Mijn kinderen zijn namelijk op een leeftijd (5 en 7) dat ze heel goed snappen wanneer ik er niet ben. Ze kunnen benoemen dat ze me missen, of dat ze het niet leuk vinden als ik weg ben. En dat is waar het voor mij pas echt ingewikkeld is geworden. .
Ik weet dat het goed voor me is om mijn alleentijd te claimen en dat ik er echt echt echt een beter mens van wordt en zéker een leukere moeder. Maar toch knaagt het af en toe aan me. Een stemmetje van binnen dat zegt dat ik mijn ze in de steek laat en dat ik mezelf belangrijker vind dan mijn kinderen. Natuurlijk weet ik ook echt wel dat dit mijn interne criticus is die hier een mening over heeft, maar toch valt het niet altijd mee hiermee om te gaan.
Is dit iets wat jij ook herkend? Gelukkig heb ik de laatste jaren echt wel stappen gezet op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. Is het toch waar wat ze zeggen, wijsheid komt met de jaren.. Ik ben er eigenlijk best trots op dat ik in de afgelopen jaren wat vaker voor mezelf heb kunnen kiezen. Ik zet mezelf nu met regelmaat op de eerste plek. Ik kies best regelmatig voor alleentijd, en ik vraag ook steeds vaker om hulp. Het lukt me zelfs ook geregeld, al is het met pijn in mijn hart, om nee te zeggen.
Maar hoe ga ik dan om met dat schuldgevoel wat toch af en toe blijft knagen? Dat doe ik door te kijken naar het positieve, naar de voordelen, naar wat het me brengt.
- Als allereerste kan ik ontzettend opladen door dingen voor mezelf te doen. Mezelf even geen rol aan te hoeven meten, maar mezelf te zijn in wat ik doe. Door op te laden krijg ik veel meer energie en ben ik minder vermoeid.
- Als ik alleen ben heb ik en neem ik tijd om inspiratie uit te werken. Hier alleen krijg ik al energie van. Maar ook het feit dat je dingen aan kunt pakken/af kunt maken maakt dat er een soort rust over me komt. Als er nog 101 dingen op mijn to-do list staan is het voor mij veel moeilijker om te kunnen ontspannen.
- Door af en toe alleen te zijn geniet ik er ook weer veel meer van om samen te zijn. Kan ik echt bewuster in het moment zijn. Als ik even uit kan stappen uit mijn moederrol, ben ik daarna ook veel leuker. Mijn lontje is minder kort, en het lukt me veel beter om te relativeren.
- Door af en toe alleen te zijn kom ik bij mijn eigen behoeftes. Wat heb ik nodig om door te kunnen, me fijner te voelen, nog gelukkiger te zijn?
En zo kan ik nog wel even doorgaan. Wat ik dus doe om met mijn schuldgevoel om te gaan is het liefdevol omarmen en vervolgens naast me neerleggen. Ik word er namelijk een leuker, fijner, liever en gelukkiger mens van door af en toe alleen te zijn en tijd voor mezelf te claimen.
Ik ben het waard om voor mezelf te mogen kiezen, zoals ook andere het waard zijn als zij even voor zichzelf willen kiezen. Ik vind het juist ontzettend mooi om aan bijvoorbeeld mijn kinderen te laten zien dat je heel hard kan en mag werken, maar vervolgens ook hard mag en kunt ontspannen. Ik hoop dat ik mijn kinderen en anderen meegeef dat ze ook voor zichzelf mogen kiezen, omdat zij dat willen. Dat ze zich niet alleen maar voegen naar wat een ander van ze verwacht, maar dat ze hun eigen behoeftes voorop durven stellen.
Ik geloof erin dat je gelukkiger bent als je jezelf net zoveel liefde geeft, als dat je altijd aan anderen hebt gegeven.
